Rozdział 11

~~~~~~*~~~~~~

Chrissy

-Leo, ja cie kocham, ale daj mi troche czasu...- powiedziałam. Kocham go, ale boje się, że mnie też tak wykorzysta.

-Dam ci go tyle ile tylko chcesz, ale naprawde kocham cię i będe o ciebie walczył- powiedział i wyszedł. Chciało mi się wtedy płakać, strasznie go kocham i chciałabym się teraz do niego przytulić, ale nie moge. Musze być silna. Ogarnęłam się, odrobiłam lekcje i poszłam spać. 

Następnego dnia obudziłam się o 06:00. Wstałam z łużka i poszłam na śniadanie.

-Cześć mama- powiedziałam.

-Cześć cureczko, jak tam po rozmowie z Leondre, pogodziliście się?

-Nie chce o tym rozmawiać- powiedziałam bez emocji.

-No dobrze, usiądź sobie, a ja zrobie tosty- powiedziała, a ja usiadłam przy stole. Po chwili mama zrobiła tosty, a ja oczywiście posmarowałam je nutellą. Zjadłam je i poszłam na góre przebrać się. Założyłam to:

I pomalowałam się tak:

Dzisiaj postanowiłam pomalować się troche mocniej niż zwykle. Nie chce żeby Leo myślał, że przez niego płacze. Nie dam mu tej satyswakcji. Założyłam jeszcze kurtke i poszłam do szkoły. Weszłam do środka i od razu przy wejściu podbiegła do mnie Jessica.
-Hej Jessi- powiedziałam.
-No hejka- odpowiedziała.- Jak tam z Leo?
-Nie jesteśmy razem- powiedziałam obojętnie.
-Jak to!? Przecież wy do siebie idealnie pasujecie! Przecież wy się kochacie!- krzyknęła.
-Kocham go, ale powiedział mi o swojej przeszłości i teraz boje się z nim być...
-Czyli wiesz już o tych wszystkich dziewczynach?- zapytała.
-Jak to? To ty wiedziałaś?!
-Wiedziałam, przepraszam, że ci nie powiedziałam....
-Nie jestem zła, przecież Leondre to twój przyjaciel.
-To co idziemy?
-Jasne- odpowiedziałam i poszłyśmy na lekcje. Pierwsza była fizyka, ugh, jak ja jej nie nawidze. Usiadłam w ławce z Jessie i "słuchałam" nauczycielki. Przez całą lekcje czułam na sobie wzrok Leondre. Przez niego kompletnie nie mogłam się skupić. Nagle poczułam szturchnięcie, była to Jessica, podała mi jakiś liścik. Wzięłam go i przeczytałam. Pisało w niej to:

Chrissy

Przepraszam cię za tamto, błagam wybacz mi <3

Taki byłem kiedyś, zmieniłem się, przysięgam.

Prosze, daj mi drugą szanse.

Kocham cię.

Leo

Zignorowałam to. Nie chciałam z nim gadać ani pisać. Spojrzałam szybko na Leo, a ten patrzył na mnie smutnym wzrokiem, a ja tylko wstałam i wyrzuciłam kartke do kosza. 

~Po lekcjach~

Wkońcu koniec lekcji! Myślałam, że tam po prostu umre! To był straszny dzień, najgorsze przedmioty i ten idiota Devries, który ciągle się na mnie gapił. 

Wyszłam ze szkoły i nagle ktoś do mnie podbiegł i zakrył mi oczy. Na początku myślałam, że to Leo, więc od razu się wyrwałam i się odwruciłam, ale tym kimś jednak nie był Leo, był to Abraham.

-Hej- powiedział.

-Cześć- odpowiedziałam.

-Jak tam?- zapytał.

-Dobrze- odpowiedziałam.

-A co byś powiedziała jakbym zaprosił cię dzisiaj do kina?- zapytał niepewnie.

-Raczej bym się zgodziła- powiedziałam.

-No, a więc Chrissy Costanzo, czy pójdziesz ze mną do kina?- powiedział poważnym głosem i klękną na kolano, na co ja się zaśmiałam.

-Jasne- odpowiedziałam.

-To przyjde po ciebie o 6- powiedział.

-Jasne, to pa- powiedziałam.

-Pa- odpowiedział i poszłam do domu. Nie wiem czy dobrze dobie umawiając się z Abrahamem, ale myśle, że dobrze mi to zrobi, nie będe przecież płakała za Leo.

Poszłam szybko do domu i pobiegłam na góre.

~~~~~~*~~~~~~

Chloe

Już od jakiegoś czasu jestem w domu. Doktor pozwolił mi wyjść ze szpitala, ale pod warunkiem, że nie będe się ruszała z domu. Mama i Charlie cały czas przy mnie siedzą i pilnują, żebym coś zjadła, chociaż ja dużo jem. Nie wiem skąd ta bulimia. Mama musi chodzić do pracy i w ten czas co jej nie ma siedzi ze mną Charlie, nie chodzi do szkoły, ale nadal męczy mnie fakt, dlaczego nic nie pamiętam z tamtej nocy. Chyba powinnam o tym powiedzieć Charliemu, ale nie wiem.

-Chloe, dobrze się czujesz?- zapytał Charlie.

-Tak, dobrze, tylko troche się zamyśliłam- powiedziałam.

-A może masz ochote, na jakiś film?- zapytał.

-Możemy coś obejrzeć- powiedziałam i już chciałam iść po laptopa, ale Charlie mnie wyprzedził.

-Masz leżeć w łużku Chloe- powiedział poważnie.

-Ale przecież nic mi nie jest, nie rozumiem czemu nie moge wychodzić?!- oburzyłam się.

-Chloe, bulimia to poważna choroba- westchną Charlie i położył się obok mnie z laptopem. Włączyliśmy jakąś głupią komedie, ale podczas oglądania zasnęłam.

Kiedy się obudziłam zobaczyłam, że Charliego nie ma obok mnie. Pewnie poszedł do kuchni- pomyślałam, ale zobaczyłam na biurku małą karteczke, na której pisało:

Chloe

Ja musiałem wyjść, przyjde jeszcze tak ok. 15:30.

Jakby co zrobiłem ci kanapki, są w kuchni.

Kocham cię

Charlie

Spojrzałam na zegarek. Była 14. Wzięłam laptopa i postanowiłam wejść na facebooka, ale nagle usłyszałam, że ktoś chodzi po domu. To pewnie mama- pomyślałam. Ale chwila, przecież mama kończy prace o 16... Chwyciłam szybko moją gitare i poszłam cichutko na dół. Tam zobaczyłam.....

~~~~~~*~~~~~~

Chrissy

Siedziałam u siebie w pokoju i nagle weszła moja mama.

-Hej cureczko- powiedziała.

-Hej- odpowiedziałam.

-Dobrze się czujesz?- zapytała.

-Tak, a czemu miałabym się źle czuć?- zapytałam.

-Nie tylko tak pytam- powiedziała i wyszła, a ja postanowiłam przygotować się do spotkania z Abrahamem. Ubrałam się w to:

I pomalowałam się tak:

Zanim się obejrzałam była już 18. Zeszłam na dół.

-Cureczko wychodzisz gdzieś?- zapytała mama.

-Tak, ide z kolegą do kina- odpowiedziałam.

-Czyli pogodziłaś się już z Leondre?- zapytała, a ja lekko posmutniałam, ale nie dałam tego po sobie poznać.

-Nie, ide z innym kolegą- powiedziałam.

-A jak on się nazywa?- zapytała mama.

-Abraham- odpowiedziałam krótko.

-No to baw się dobrze- powiedziała mama i w tym samym czasie zadzwonił dzwonek.

-Ja otworze- powiedziałam i podeszłam do drzwi. Za nimi stał Abracham z bukietem czerwonych róż.

-Cześć- powiedział.

-Hej- odpowiedziałam.

-To dla ciebie- powiedział i podał mi bukiet.

-Dziękuje- powiedziałam- to ja tylko wstawie je do wazonu i możemy iść.

-To ja poczekam- powiedziała, a ja poszłam szybko wstawić kwiaty do wody.

-Ale śliczne- powiedziała mama.

-Mi też się podobają- powiedziałam.

-Jesteś pewna, że to tylko przyjaciel?- zaśmiała się mama.

-Mamo!- krzyknęłam.

-Baw się dobrze, pa cureczko.

-Cześć- powiedziałam i wyszłam.

-Idziemy?- zapytałam.

-Idziemy- odpowiedział i poszliśmy. Całą droge rozmawialiśmy, aż wkońcu doszliśmy do kina, a w środku zobaczyłam coś czego nie zapomnie. Zobaczyłam......

~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~

Hello! It's me!

Witajcie po dość długiej przerwie.

Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam ale przez jakiś czas nie było mnie w domu i nie miałam dostępnu do neta...

Ale teraz rozdział jest i mam nadzieje, że się podoba, ale wracając:

Jak myślicie kogo zobaczy Chrissy lub Chloe?

Tego dowiecie się w następnym rozdziale!

Ale nie stety nje wiem kiedy pojawi się next, ale postaram się niedługo dodać.

Baj, baj <3

Ps. Bardzo przepraszam za błędy.